معرفی ساز سنتی تنبک
یکی از اصلی ترین اجزای موسیقی سنتی ایرانی تنبک است.
ساز تنبک ( تمبک، دمبک، دندونک و ضرب) یکی از سازهای معروف کوبه‌ای ایرانی است.
این ساز پوستی، از نظر سازشناسی جزء طبل‌های جام شکل محسوب
میشود و برای نواختن آن از تمامی انگشتان دو دست استفاده می شود
و از اینرو در میان سازهای کوبه ای منحصر به فرد است.
تنبک در کنار دیگر ساز های کوبه ای ایرانی به دو صورت تکنوازی و همنوازی نواخته میشود و تنبک
نقش اصلی را در ریتم و ضرب قطعات موسیقی سنتی ایفا میکند.
معرفی ساز سنتی تنبک + معرفی تمامی ساز ها
و تنبک همواره سازی است که ریشه در زبان کُردی دارد.
و اجزای این ساز از پنج بخش پوست ، دهانه بزرگ ، تنه ی اصلی ، نفیر و دهانه کوچک تشکیل شده است.
و این ساز از سه جنس چوب،سفال و فلز تهیه میشود
که مرسوم ترین آن تنبک چوبی است و برای تهیه ی پوست
تنبک، از پوست گوساله،شتر و بز استفاده میشود
که در میان آنها شتر بم ترین صدا و بز زیر ترین صدا را داراست و
بیشتر اساتید پوست گوساله را پیشنهاد میدهند
چون بهترین صدا را از این میان دارا میباشد. و اجزا این ساز از پنج
بخش پوست ، دهانه بزرگ ، تنه ی اصلی ، نفیر و دهانه کوچک تشکیل شده است.
چوب ساز بایستی بدون گره و ترک باشد.
بخصوص در مورد ساز تنبک، یک تکه بودن چوب بسیار مهم است.
بعضی تنبک هایی که با چوب چند تکه ساخته می شوند
در پوست اندازی مجدد دچار ترک می شوند.
از خرید سازهای خاتم کاری خودداری کنید.
نت خوانی تنبک از چهار بخش تشکیل می شود:
- علامت ها
- کشش ها
- سکوت ها
- اصطلاحات و تئوری موسیقی مشترک و انواع ریتم ها را می توان به سه دسته تقسیم کرد.
بدون دیدگاه