شاعر ملك الشعرا بهار
محمدتقی بهار معروف به ملك الشعرا پنجشنبه ۱۸ آذر ۱۲۶۵ در مشهد متولد شد.بهار ادبیات فارسی را نخست نزد پدرش آموخت و از
هفت سالگی آغاز به سرودن شعر کرد.
هنر شاعری او را بعد از قصیده، باید در مثنوی‌های او دید، مثنوی‌های کوتاه و بلندی که شمار آن‌ها به بیش از هشتاد
می‌رسد. در این میان مثنوی‌هایی که در بحر حدیقه سنایی یا شاهنامه فردوسی یا سبحه الابرار جامی سروده
است بسیار جلب نظر می‌کند و در آن‌ها از لحاظ شیوه گفتار به سبک این سه شاعر بسیار نزدیک شده‌است.
آثار منثور و منظوم بهار متنوع است و انواع شعر سنتی و اشعار به زبان محلی، تصنیف و ترانه، مقاله‌ها و
سخنرانی‌های سیاسی و انتقادی، رساله‌های تحقیقی، نمایشنامه، اخوانیات و مکتوبات، تصحیح انتقادی متون،
ترجمه‌های متون پهلوی، سبک‌شناسی نظم و نثر، دستورزبان، تاریخ احزاب، مقدمه بر کتاب‌ها و حواشی بر متون به
خصوص شاهنامهٔ فردوسی را دربرمی‌گیرد و مهم‌ترین اثر بهار دیوان اشعار اوست که به اعتباری کارنامهٔ عمر او نیز
به‌شمار می‌رود.
جدیدترین کتاب‌شناسی بهار کارِ علی میرانصاری است که انجمن آثار و مفاخر فرهنگی در یک جلد به سال ۱۳۹۷
منتشر کرده‌است و از تصنیف‌ها و ترانه‌های سرودهٔ بهار «بهار دلکش»، «باد صبا بر گل گذر کن»، «ای شهنشه»،
«ای شکسته‌دل»، «ای کبوتر»، «گر رقیب آید»، «ایران هنگام کار»، «ز من نگارم»، «پرده ز رخ برافکن»، «سرود
پهلوی»، «عروس گل»، «به اصفهان رو» و «مرغ سحر» را می‌توان نام برد و شعر رنج و گنج اثری زیبا از ملک
الشعرای بهار می باشد
بدون دیدگاه