معرفی ساز دف
دَف: این ساز از سازهای ضربه ای و یکی از سازهای کوبه ای در موسیقی ایرانی است
که از جنس چوب است ولی در قدیم دف یا دایره کوچک را از روی و برنج می ساختند
ساز دف شبیه به دایره ولی بزرگتر از آن با صدای بم‌تر است و شامل حلقه‌ای چوبی می باشد که پوست نازکی بر آن کشیده‌اند و با ضربه‌های انگشت می‌نوازند.
دف معمولاً دارای زنجیرهای کوچکی است که به دیواره چوبین آن نصب شده است
اندازه دف از دایره بزرگتر است و این خصوصیات صدای این دو را متفاوت می‌کند.
قدمت ساز دف در ایران به زمان ایران باستان برمی‌گردد و در دوران پیش از اسلام دف در موسیقی ایرانی و کُردی حضور داشته است.
کاربرد دف به ویژه در خاورمیانه از سایر جاها بیشتر است.
دف در کشورهای عربی مثل عربستان به شکل چهارگوش بوده است که بعدها در مصر به سال ۱۳۰۰ پیش از میلاد به صورت دایره دیده می‌شود.
برای ساختن دف با پوست طبیعی، از پوست حیواناتی مانند گوسفند، بز، آهو و میش استفاده می‌شود.
برای کشیدن پوست روی دف، پوست باید به خوبی دباغی شده باشد، یعنی ضخامت تمام نقاط آن یکسان باشد. یک نکته مهم این است که پوست دف را نباید خیلی گرم کرد،
چون احتمال پاره شدن پوست وجود دارد.
همچنین، ممکن است در اثر کشیدگی زیاد پوست، کمانه کج شود.
معرفی ساز دف + معرفی تمامی ساز ها
پوست مصنوعی دف مزیت‌هایی هم دارد مثلا قابلیت کوک با نت برای هر دف معین،
داشتن کوک ثابت،
یکدستی ضخامت سطح پوست دف،
عدم جذب رطوبتو در نتیجه عدم تغییر حالت بر اثر آن،
عدم تغییر کوک در حال اجرا،
تاب برنداشتن کمانه به دلیل کشش یکسان پوست
و صدای استانداردشده همانند سازهای ارکستر سمفونیک
ساختمان دف را می‌توان به اجزای زیر تقسیم کرد: کلاف اصلی، پوست، حلقه‌ها، گل‌میخ‌ها
از نوازندگان معروف دف در ایران می‌توان بیژن کامکار و مسعود حبیبی را نام برد.
بدون دیدگاه