برچسب: غزل عاشقانه

چقدر از شاخه ها بپرسم جوانه های جوانی ام را چقدر در این صدا بپیچم ترانه های خزانی ام را به رغم چشمان خشک وسردم چنان پر از شعله های دردم که هیچ آیینه بر نتابد سکوت آتشفشانی ام را اگر چه مجنون شهر خویشم به شوق لیلایی تو اما کجا از این کوچه ها…

خسته ام از اتاق ها از همه اتفاق ها بی خبر از چراغ ها گوشه نشین داغ ها شاخه به شاخه بوده ام منتظر چکاوکان اما باغ من فقط پر شده از کلاغ ها خیرگی نگاهتان روز مرا سیاه کرد از بس دود خورده ام هر شب از این چراغ ها هر چه نگاه می…

مرور می کنم امروز ماجرای تو را نشانه های تو را زخم شانه های تو را چه اتفاق قشنگی ست زنده ماندن من که لحظه لحظه نفس می کشم هوای تو را همیشه قله ام و تا همیشه پژواکم تمام زیر وبم خفته در صدای تو را نمی توانند این واژه های بی سر وته…

بی تو هم بغض غزل هایی ملال آور شدم گرچه تنها بودم اما باز تنها تر شدم پر زدم پر ریختم عریان شدم از هر چه بود چون درختی در هجوم بادها پرپر شدم سوختم در چرخه ی تکرارهایی ناگزیر مثل ققنوسی هزاران بار خاکستر شدم ساز ومضرابم گره خوردند با تار سکوت از طنین…

موجی شدی که در نوسان تو حل شوم با شور و شوق در هیجان تو حل شوم باران شدی و رود شدی و  روان شدی تا مثل موج در جریان تو حل شوم شعری بخوان به لهجه‌ی شیرین عشق تا مثل سکوت زیر  زبان تو حل شوم اینک صدا صدای تپش‌های عشق توست تکرار شو …

لب های تو آموخت به شعرم گله ها را تاخط بزنم عادت آن حوصله هارا شد بیشترازپیش زمانی که دویدم بی وقفه تر ازعمرهمه فاصله را آرام گذشتند رفیقان وندیدند درمن اثر سخت ترین زلزله ها را همراه شوبامحمل لیلی که ببینی سرگشته ی صحرای جنون قافله ها را من خاطره ی تلخ بیابان و…

تورادل سرودم تورا جان سرودم تورابا تمام دل وجان سرودم تورامثل باران تورامثل شبنم تورامثل برگ درختان سرودم نه حرف غباری که عطربها ری تورا سالها زیرباران سرودم درآن برکه ماهی براین شیشه آهی اگرهرشب ازاین وازآن سرودم شبی گیسوانت رها کرد دل را  پریشان نوشتم پریشان سرودم بدون توآری همه رودها را همه باغها…

در نفس های خسته ام تنها حسرت جاودانه ای مانده ست از هیاهوی عشق دیروزم خلوت شاعرانه ای مانده ست از من این ردپای سرگردان سر گذشتی نفس نفس درد است در شگفتم نفس کشیدن را در شگفتم بهانه ای مانده ست برف هی برف برف می بارد گیسویم زیر برف ها، اما از بهار…

به سیب وسوسه‌ای آب‌ کن دهان مرا به دست‌‌بوسی آتش یخ لبان مرا بگیر دست مرا عاشقانه در دستت رها کن از دستانِ جهان جهان مرا بنوش آه مرا تا که باورت بشود چقدر داغ لبت سوخته است جان مرا بپوش پیرهن باد را و زمزمه کن به گوش دریاها شور بی کران مرا سلام…

شاید نمی‌دانی که اندام پری‌ها مثل تو می‌مانند اما دلبری‌ها در تو شکوفا می‌شود در تو روان است سرچشمه‌های عاشقی‌ها شاعری‌ها پلکی بزن تا با نگاهت پر بگیرند پروانه‌ها از پیله‌ی نا باوری‌ها خورشید تا از بام من سر بر نیاری سرمی‌کشند از بام من خاکستری‌ها از هر چه طوفان بی‌امان سبقت گرفتی ای ترک شهرآشوب…